استخوانهایم را می شنوم

در تاریکی های نچندان دور

گویی تگرگی بر شانه های منفور شیروانی

مدهوشم از ترانه ای که ناگزیرم از شنیدنش

... و بی قرار از جامی که لبالب آتش بود.

در تجسد روحم مرگ چلچله را تماشاگرم

و محزون از تاراج آشیانه اش ... لب را به تیغ دندان سپردم

فریاد در مسلخی نمناک را سکوت کردم

. و تگرگ همچنان می بارد...